داستان کوتاه بی‌درک | حنانه کمالی کاربر انجمن دیوان
خلاصه کتاب
خلاصه:
او از احساساتش در این داستان کوتاه سخن می‌گوید، احساساتی که در چشم دیگران نهفته‌اند؛ اما او در قلبش همه‌ی آنها را حس می‌کند. درباره‌ی کودکی نه چندان دورش سخن می‌گوید، همه‌ی آن احساسات کودکانه‌ای که از چشم دیگران دور مانده.
او آنقدری خود را بروز نمی‌دهد تا در چشم دیگران به مانند یک کر و لال شناخته می‌شود، یک کر و لال عاطفی! بماند که این آدميان او را حتی زبان بسته می‌خوانند.
آیا او می‌تواند به دم نزدن و نوشتن ادامه دهد یا پرواز کند و اوج بگیرد؟ آیا همانند موریانه در گیر و بند خاک می‌ماند؟
مقدمه:
گیر و گرفتار خاک نبود؛ اما مرده بود. لبان و چهره‌اش کبود نبودند؛ اما مرده بود.
او آنقدرها هم بی‌درک نبود، درک می‌کرد؛ حتی بیش از همه‌ی انسان‌های اطرافش که در خواب جهالت خفته بودند. تا زمانی که در نهایت با ضربت و تیر آخر مرد.
او مرده بود؛ اما راه می‌رفت، او مرده بود؛ اما غذا می‌خورد، او مرده بود؛ اما می‌خوابید و بیدار می‌شد. و امان از آن تیر سه شعبه! همان تیر نهایتاً بر پیکر نیمه جانش که سعی در زندگی داشت، اصابت کرد و دیگر همه چیز به اتمام رسید. ماجرا از همان نقطه سرچشمه گرفت، همان نقطه‌ی عطف ماجرا جایی که او مرده بود؛ اما سعی می‌کرد هر آنچه را از کودکی‌اش تا کنون تجربه کرده قلم بزند.
